10.Let’s make a night, you won’t remember I’ll be the one, you won’t forget.

Music on

                Nie mam pojęcia czy kiedykolwiek wcześniej miałam okazję zobaczyć tak dużo ludzi w jednym miejscu. I nie mówię tu o jakiś pierwszych lepszych chłystkach, którzy jedynie potrafią napinać swoje mięśnie i wlać w siebie tak dużo piwa, aż zwymiotują, i nie wspominam także o tych wszystkich biednych dziewczynach, które chcą wyglądać na starsze, ze swoimi doczepianymi włosami, rzęsami i sukieneczkami sięgającymi ledwo za tyłek. I to w najlepszym wypadku ledwo za tyłek. Tutaj zdecydowanie jest inaczej. Wokół mnie obracają się jak widać ludzie naprawdę z ogromną klasą i zapewne masywną zawartością portfela, bo sam wstęp kosztował nas ponad pięćdziesiąt funtów, co jest trochę dziwne, ale postanowiłam w to nie wnikać, bo jak widać cena jest zdecydowanie adekwatna do wymanierowanego towarzystwa, a także klimatu i elegancji klubu w jakim mamy okazję zasiąść.

                Idziemy w stronę ogromnej loży, która znajduje się na piętrze klubu. Prowadzą nas wysokie, szklane schody, a ja jedynie modlę się z całego serca, abym przy pierwszej lepszej okazji nie wywinęła orła, bo zapewne nie wyglądałoby to z klasą, którą na pewno reprezentują tutejsi ludzie. Wchodzimy na kolejne stopnie, a ja mam okazję coraz bliżej zobaczyć diabelsko szczupłe, profesjonalne tancerki, które wywijają swoim ciałami w ponętny sposób na kolejnych podestach. Automatycznie zagryzam wargę i sama nie dowierzam, iż potrafię być tak bardzo zazdrosna o urodę jaką mogą pochwalić się inne szczęściary. Ja mogłabym się nadawać ewentualnie na tutejszą sprzątaczkę. Chociaż w moim nowym wcieleniu? Kto wie? Nie, zdecydowanie nie zostałabym klubową tancerką. Ogarnij się, Flo.

- Nad czym tak badawczo myślisz? – pyta Harry, momentalnie łapiąc mnie za rękę, kiedy oczywiście z powodu chwilowego zagapienia potknęłam się o kolejny schodek. Nic nowego. Ślamazarna Flo wciąż nie ma zamiaru mnie opuszczać za żadne skarby. Chętnie przekupiłabym ją paczką czekoladowych kuleczek, ale wydaję mi się, iż nie jest tak bardzo pazerna na jedzenie jak Flo Łakomczuszka. A szkoda.

- Tak sobie tylko patrzę – wzdycham rozmarzona, idąc już pewnym krokiem.

- Cóż, za niedługo wchodzą tancerze. Wtedy powinnaś się bardziej napatrzeć – w moich oczach mimowolnie pojawia się błysk podekscytowania i już teraz wyobrażam sobie tych cudownych, muskularnych mężczyzn, owijających się wokół metalowych poręczy. Zayn także cudownie nadawałby się na tancerza. Ale zdecydowanie mojego prywatnego tancerza.

- Naprawdę? – pytam, i dopiero po chwili zdaję sobie sprawę jak bardzo szczerze do niego zęby.

- Tak – chichocze pod nosem. – Ale zupełnie nic interesującego.

- Jasne! – prycham. – Słysząc twoje słowa jestem w stu procentach pewna, że są nawet nazbyt interesujący. Dobrze, że jeszcze możesz nacieszyć oko tymi ślicznotkami – ponownie sięgam wzrokiem na te wszystkie dziewczyny, które w tańcu pokazują tak ogromną dzikość i namiętność, że ja sama nie nauczyłabym się tego za kolejne sto lat. Chociaż rola Sharon Stone z nagiego instynktu wyszła mi całkiem nieźle, nie mogę narzekać.

- Hej, jestem tylko facetem.

- Chyba prawdziwym samcem alfa – śmieję się, gdy widzę również i jego uśmiech.

- Tak… To też prawda – skina palcem w moim kierunku, prowadząc nas wszystkich do loży, gdzie widzę jeszcze kilka osób, których wcześniej nigdy nie miałam okazji dostrzec. Na ich twarzach gości radość i poczucie naprawdę dobrej zabawy.

- To Caroline i Alice. Moje siostry – spoglądam jak dwie, cholernie piękne brunetki wstają i podchodzą do mnie subtelnym krokiem. Są tak bardzo podobne do Harry’ego, że szczena mimowolnie mi opada. Na dodatek wyglądają identycznie i nie mam pojęcia czy choćby po kilkuletniej znajomości z nimi dałabym radę je odróżnić.

- Witaj, Flo. Dużo o tobie słyszałyśmy! – mówi jedna z nich, zamykając mnie nagle w szczelnym uścisku. Cóż, jest zdecydowanie bardziej wylewna od braciszka.

- Naprawdę? – patrzę zdziwiona na Harry’ego, kiedy ten bezradnie wzrusza ramionami.

- Oczywiście! Dzwonię do niego codziennie i pytam o nowe ploteczki, a z tego co słyszę, to ty jesteś teraz główną jego atrakcją – marszczę brwi, bo nie wiem czy myśli o tym samym co ja, czy chciała przez to powiedzieć coś zupełnie innego.

- Atrakcją?

- No tak. Podobno pracujecie razem nad nową aplikacją? Harry chyba w całym swoim życiu nie chwalił nikogo innego tak jak ciebie! – szczerze powiedziawszy jestem zdumiona, bo w zasadzie jeszcze nie zaczęliśmy pracować nad tą aplikacją. Rzuciłam jedynie okiem i razem doszliśmy tylko do tego, jak ją lepiej dopracować, aby przynosiła większe zyski, lecz w praktyce nie miałam się czymś pochwalić do tej pory, dlatego sądzę, że się zgubiłam.

- Alice? Prawda? – uśmiecham się do niej, a po chwili słyszę serdeczny chichot.

- Caroline… Cały czas nas ktoś myli – patrzy na swoją siostrę, która znudzona staniem, wróciła na swoje miejsce jakieś kilkanaście sekund temu, nawet się ze mną nie witając. Cóż, podejdę do niej za chwilę.

- Przepraszam. Spróbuję szybko znaleźć jakiś szczegół, który da mi do myślenia, że to ty.

- Oh, to nie będzie trudne – dziewczyna macha ręką, po chwili zbliżając swoje usta do mojego ucha. – Ona jest zdecydowanie bardziej jędzowata – staram się nie chichotać, co jakimś cudem mi się udaję, gdy widzę naburmuszony wzrok Styles’a, który patrzy na Caroline jak gdyby mówił: ‘Jesteśmy rodzeństwem. Nie obrażaj własnej siostry do kurwy nędzy’. Brunetka wzdycha posępnie, wywracając przy tym oczami, a ja już teraz wiem, że jeśli będzie takowa okazja, ona zostanie moją prawowitą kompanką do wkurzania ludzi. I Harry’ego.

- W takim razie ty musisz być Alice – podchodzę bliżej drugiej siostry, która naprawdę niczym nie różni się od jej poprzedniczki. Z wyjątkiem tego chłodnego wyrazu twarzy i o parę centymetrów krótszych włosów. Jak widać mamy kolejne charakterystyczne różnice. Dziewczyna patrzy w małe lustereczko, zmazując z kącików ust wściekły róż szminki.

- Spostrzegawcza jesteś – widzę na jej twarzy szeroki uśmiech, kiedy na sekundę spogląda w moją stronę, ale po chwili znika tak jak i jej wzrok, który teraz jest wlepiony w Horana, który siedząc u boku Shili, co chwilę rechocze, konwersując z nieznanym mi brunetem.

- Oh, Niall – odzywa się Alice. – Rozpiłeś się ostatnio. Co jest tego powodem? Kiedy byłeś ze mną, nie widziałam, żebyś kiedykolwiek pił… - znów uśmiecha się ironicznie, a ja widzę jedynie zdezorientowany wyraz twarzy blondyna, i Shilę, która marszczy brwi i spoziera nagle w moim kierunku. Również jestem nieco zaskoczona i szczerze powiedziawszy nie podejrzewałabym Niall’a, że kiedykolwiek mógł być z tego typu dziewczyną. Dobra, nazwijmy to po prostu inaczej. Alice Styles jest suką. Tak, powiedziałam to. Dobrze, że nie na głos. Wybacz, Harry.

Po chwili następuje niemrawa cisza i chyba nikt nie ma pojęcia co powiedzieć, co zapewne było głównym celem mojej nie ulubionej siostry. Caroline wzdycha ciężko i obarcza bliźniaczkę karcącym wzrokiem.

- Zamknij się, Alice. Jesteś daremna – widzę, że Harry powoli nie wytrzymuje napięcia i wywraca oczami, potrząsając przy tym głową z bezradności.

- Idziesz się napić? – słyszę jego głos przy uchu i mimowolnie kiwam głową. Chyba ja też powinnam się stąd wyrwać. Przynajmniej na chwilę.

                Schodzimy znów na dół, ale tym razem nie myślę o tym, że z powodu mojej ślamazarności mogę zaraz leżeć na tych schodach rozwalona jak łania. Nie. Tym razem myślę nad czymś zupełnie innym i mam nadzieję, że zaraz dostanę jakieś wyjaśnienia na temat owej sprawy.

                Siadamy ze Styles’em przy barze, gdy zamawia dla nas podwójną whisky z lodem. Co prawda nienawidzę tego trunku, ale staram się nie zawracać mu głowy i oszczędzam sobie jakiekolwiek lamentowanie, żeby nie zirytować go jeszcze bardziej. Patrzę na niego z przymrużonymi oczami, gdy opiera się dłońmi o blat barmańskiej lady, spuszczając głowę w dół.

- Cóż… - zaczynam, starannie myśleć nad doborem słów. – Alice i Niall… Dawno byli ze sobą?

- Dwa lata temu. Ich związek trwał niecały rok. Ku zdumieniu, byli naprawdę udaną parą – odpowiada bez zająknięcia, a ja dziwię się, że opowiadanie o tym przychodzi mu z łatwością. Czuję, że wie, iż może mi zaufać i dlatego to wszystko wydaję mu się takie proste.

- Więc dlaczego zerwali?

- Alice go zdradziła… - otwieram szerzej oczy i nie jestem nawet w stanie pomyśleć, co musiał czuć biedny Niall, na wieść o tej ohydnej sytuacji.

- Oh… To dość przykre.

- Mało mnie to interesuje.

- Zdradziła twojego najlepszego przyjaciela, a ciebie mało to interesuje?

- Tak. A co, mam ją za to ukamienować? – patrzy na mnie jak na idiotkę, biorąc dużego łyka napoju. Jakbym w ogóle coś takiego sugerowała to okej, ale nic podobnego nie wyszło z moich ust, ale jak widać ktoś tu ma problem ze słuchaniem.

- Jesteś strasznie nerwowy, gdy o niej rozmawiamy… Zachowujesz się jakbyś ją faworyzował.

- Oh, no tak. Bo po jednej rozmowie z moimi siostrami na pewno możesz stwierdzić, która zasługuje na faworyzowanie, a która nie – jego słowa lekko zbijają mnie z pantałyku i w zasadzie nie wiem kiedy ta rozmowa stała się tak bardzo poważna. Zaraz dojdzie do tego, że się pokłócimy. I to przez jego siostrę. Cholerna Alice.

- Nic takiego nie mówię. Po prostu… Sama nie wiem. Są zupełnie inne.

- No i? To znaczy, że którąś mam kochać bardziej, a którąś mniej?

- Nic takiego nie powiedziałam, Harry. Zaczynasz mnie denerwować z tym, że wmawiasz mi wszystko, co tak naprawdę wymyślasz ty sam – patrzy na mnie przez chwilę w skupieniu, a po chwili dokańcza swoją porcję alkoholu, gdy ja swojej nawet nie zaczęłam.

- Nic nie wiesz, Flo…

- Wybacz, ale jak na razie nie tylko ja chyba widzę, że Alice jest twoją ulubienicą. Gdy Caroline powiedziała na nią coś złego, od razu zamroziłeś ją wzrokiem, ale kiedy Alice potraktowała mnie niezbyt koleżeńsko i na dodatek w swoją dziwną grę wciągnęła Niall’a i przy okazji Shilę, która podkreślam, jest jego teraźniejszą partnerką, nie powiedziałeś ani słowa. To chyba nie jest zbyt sprawiedliwe… - widzę po jego minie jakieś rozbawienie, a zarazem wściekłość, i to, że podczas mojego mówienia on tylko kręci zdezorientowanie głową, w jakiś sposób wyśmiewając moje słowa, co naprawdę nie jest ani trochę przyjemne. Wolałabym już patrzeć jak jedna z wymarzonych surykatek Shili sika na moje łóżko, niż na to, z jaką obojętnością i arogancją on traktuje mnie.

- Jak już mówiłem. Nic nie wiesz – stara się mnie minąć, ale o dziwo wykazuję się całkiem niezłym refleksem i chwytam mocno jego ramię.

- To mi wyjaśnij!

- Chyba nie jesteśmy jeszcze na tak poważnej stopie znajomości, abym musiał ci cokolwiek wyjaśniać – jego słowa wbijają ogromną szpilę w sam środek moich pleców i nagle kompletnie nie rozumiem co się dzieję wokół mnie. Czuję się zawstydzona, zażenowana i smutna, a z drugiej zaś kumuluje się we mnie jakiegoś rodzaju złość i odrazy, bo nawet nie wiem kiedy ta rozmowa przebiegła na taki, a nie inny tor.

- Mówisz poważnie?

- A wyglądam jakbym żartował? - znów patrzy na mnie z dziwnym rozbawieniem, a ja mam ochotę zdzielić mu z twarzy ten cholernie ironiczny uśmieszek. – To, że opowiedziałem ci o mojej rodzinie nie znaczy, że stałaś się moją przyjaciółką na śmierć i życie. Z całym szacunkiem, ale zachowujesz się raczej jak jakaś starsza babcia, która leci z pomocą do każdego, kto jej potrzebuje, ale muszę cię wyprowadzić z błędu, bo ja nie potrzebuję tej pomocy. Ani od ciebie, ani nikogo innego – jestem całkowicie osłupiała i zdaję sobie sprawę, że pewnie wyglądam teraz jak ostatnia ofiara. Cóż, lew otworzył swoją paszczę, z której wyleciała doszczętnie pogryziona sarenka, która nie ma przed sobą jakichkolwiek perspektyw.

- Przepraszam, jesteście razem? – słyszę nagle głos jakiegoś faceta, ale nawet się nie oglądam, bo wciąż patrzę na Styles’a ze zbolałą miną.

- Nie, gdzieżby. Możesz się za nią brać. Ale uprzedzam, i tak nie pójdzie z tobą do łóżka. Jest zbyt cnotliwa – odpowiada z usatysfakcjonowanym uśmiechem, a ja już teraz wiem, że chyba jeszcze nikt w życiu nie zranił mnie tak bardzo jak on.

Klepie naszego towarzysza po ramieniu, po czym bierze z moich rąk szklankę whisky i odchodzi jak gdyby nigdy nic. Mam ochotę wybuchnąć niekontrolowanym płaczem i mam świadomość, że poprzednie wcielenie Flo daję o sobie znać nawet ze zdwojoną siłą, ale wiem, że nie mogą pozwolić sobie na chwilę słabości, bo w ten sposób zniszczyłabym wszystko, co do tej chwili udało mi się zbudować. Biorę się w garść i patrzę srogo, gdy odchodzi, w myślach zdając sobie sprawę, że chyba nie ma pojęcia, jak bardzo Flo może być anty-cnotliwa. Niedługo się o tym dowie.

Music on

                Dwie godziny później jestem już po trzech drinkach, jakiś dziesięciu tańcach z obcymi facetami (kto by pomyślał, że nagle zdołam mieć tak wielkie zainteresowanie kasiastych snobów?),a nawet jednym pocałunku, który w prawdzie nie był jakoś znakomicie udany, bo gościu chyba nie potrafił niczego innego, oprócz penetracji językiem całej mojej jamy ustnej. Jednym słowem – obrzydliwe. Przez większość czasu rozmawiałam również z Caroline, bo przecież chyba nikt nie podejrzewa, że mogłabym zamienić chociaż jedno słowo z jej rozkapryszonym lustrzanym odbiciem. Zawsze starałam się nie oceniać człowieka po pozorach, jak i krótkiej konwersacji, i z jednej strony ubolewam, że ta cecha zaczęła we mnie zanikać, ale za żadne skarby nie potrafię się jej pozbyć. Nie wiem czy prowadzi tym moje przeczucie co do tego, że jest zdradliwą suką, czy to ja mam jakiś problem sama ze sobą, ale jakoś nie śpieszno mi z nią rozmawiać na jakikolwiek temat, bo i tak wiem, że nie skończyłoby się to zbyt dobrze.

                Momentami nie poznaję samej siebie, bo nigdy nie stałam z obcymi facetami przy barze, czekając na ufundowanego drinka (tak, jak to robię właśnie teraz), nie przypadało mi tańczyć i flirtować z tak dużą ilością samców, a już na pewno nie całowałam się z byle kim. Nie wiem czy moje podejście do takowych spraw zmieniło się na lepsze czy gorsze, ale w końcu mam prawie dwadzieścia sześć lat i są to moje ostatki, jeśli chodzi o prawdziwą zabawę. W końcu kiedyś muszę zacząć to robić, skoro przez ostatnie pół wieku byłam słodką i bezbronną dziewczynką, która czerwieniła się na widok męskiej erekcji. Nie żebym miała z tym jakoś dużo do czynienia, wręcz przeciwnie, ale tak tylko wspominam.

                Facet, który stoi obok mnie podchodzi zapewne pod trzydziestkę, ma blond włosy, postawione na jakąś gumę czy żel, sama nie mam pojęcia co to dokładnie jest, oraz duże, szafirowe oczy, i to chyba one dodają mu tak dużego uroku. W prawdzie nie przyglądam mu się jakoś badawczo, bo mało mnie interesuje. Raczej staram się zwrócić na siebie uwagę cholernego Styles’a, którego i tak widzę właśnie w tym momencie, stojącego na piętrze klubu, rozmawiającego z jakąś długonogą… uwaga, tu was zaskoczę. BLONDYNKĄ. Nie brunetką, lecz blondynką. Kto by pomyślał? Chyba nie interesuje się mną nawet w najmniejszym stopniu, a nawet przypuszczam, że może myśli sobie, iż już dawno stąd wyszłam i płaczę w poduszkę niczym zraniona owieczka, ale niestety muszę cię wyprowadzić z błędu Styles, bo wciąż tu jestem i nie zawaham się zaskoczyć cię na tyle mocno, że jeszcze udławisz się wszystkimi słowami, które wypowiedziałeś w moim kierunku… Skąd tyle we mnie wrogości, tak na marginesie?

                Już od dziesięciu minut słucham niesamowicie nudnej gadki mojego towarzysza, którego imienia nie pamiętam, o tym jaką długą drogę przeszedł, aby na koniec swojej pracy zawodowej odziedziczyć całą agencję filmową po swoim ojcu milionerze. Rzeczywiście, na pewno musiał dorobić się ogromu starań. Biedaczysko. Dobrze, że zostało mi jeszcze trochę Margarity, bo w przeciwnym wypadku możliwe, że nie wytrzymałabym tego natłoku słów.

- Gdzieś ty była!? Szukałam cię po całym klubie! – słyszę zdenerwowany głos Shili, która jakimś cudem ratuje mnie z tej nudnej sytuacji. – Wybacz, ona jest lesbijką – dopowiada na koniec, bo przecież nie byłaby sobą, gdyby z jej ust nie wymknęło się coś kontrowersyjnego, a jednocześnie ośmieszającego moją skromną osóbkę. W tym momencie jednak nie mam jej za złe, bo w ostateczności nawet dobrze zrobiła.

- Cały czas tu jestem – macham jej ręką nad oczami, już chyba o wiele bardziej wstawiona, niż byłam godzinę temu. – Niestety wtedy, kiedy pragnę najbardziej, aby ktoś mnie w końcu zauważył, nie robi tego nikt! – oczywiście mam tu na myśli wyłącznie Harry’ego, ale o tym już nie wspominam na głos.

- Jesteś narąbana jak bela – komentuje krótko, na co karcę ją wzrokiem.

- Wcale nie jestem taka pijana… - naprawdę nie jestem! I denerwuje mnie, gdy ktoś wmawia mi, że jest inaczej. Przecież sama wiem lepiej, prawda? Czy nie…?

- Nie ważne. Jestem zła. Wściekła. Wkurwiona! Do granic możliwości. Prawie tak mocno, jakbym miała wyruszyć na pożarcie wstrętnemu wilkowi, który bez skrupułów pożera niczemu niewinne surykatki… - pozwólcie, że nie będę komentować owej kwestii o surykatkach.

- Co się stało? - pytam dla świętego spokoju, chociaż nawet jakbym nie zapytała, i tak powiedziałaby mi to w ekspresowym tempie.

- Ta cholerna Alice się stała! Denerwuje mnie niesamowicie. Idiotka rozmawia sobie w najlepsze z Niall’em o ich cholernej przeszłości, jakbym ja była całkowicie niewidoczna. I wiesz co? Ten cholerny blond włosy teletubiś nie ma nic przeciwko! Trzymaj mnie, bo zaraz krew mnie zaleje po prostu! – co prawda też jestem nieco wkurzona, bo widzę, że nasza Alice coraz bardziej daje znać wszystkim dookoła jaką wielką suką się urodziła. Czy jej tępy jak but z lewej nogi braciszek tego nie widzi?

- Co masz zamiar zrobić?

- Nie wiem. Najchętniej bym stąd wyszła… - wzdycha ciężko, gdy patrzę na nią z miną głupka, bo doskonale wiem, że tego nie zrobi.

- Ale tego nie zrobię! – mówiłam.

- Pokaż jej kto teraz rządzi i tyle. Nie masz się co denerwować jakąś głupią pindzią!

- Czy twój przyjaciel wie, jak mówisz o jego siostrze? – Shila automatycznie mruży oczy, spoglądając na mnie badawczo.

- On nie jest moim cholernym przyjacielem. Nigdy nim nie był i nigdy nie będzie, rozumiemy się?

- Jasne… - brunetka podnosi dłonie w efekcie zrozumienia. – Tylko pytałam.

- Świetnie! – kiwam głową, spozierając znów na górę, gdzie przed chwilą był ze swoja lalunią, ale teraz nigdzie go nie dostrzegam. Zapewne zniknęli w jakimś ciemnym klubowym kącie, albo damskiej toalecie. Hmmm.

- Muszę iść do toalety – mówię nagle, zostawiając brunetkę w podwójnym zdezorientowaniu. Jeśli będę miała szczęście, nakryje ich na gorącym uczynku i zrobię mu taką burdę, że przez kolejny miesiąc nie będzie mógł do siebie dojść. O tak. Summer Evans… Jesteś prawdziwym geniuszem.

                Pewnym krokiem wchodzę do toalety i rzeczywiście, widzę to co chciałam zobaczyć, ale nie w pełnym znaczeniu tego słowa. Zamiast tego Styles’a, którego prawdziwie oczekiwałam, widzę jego milszą siostrę, siedzącą w rozkroku na umywalkowym blacie, a pomiędzy jej nogami Ashton’a, czyli sympatycznego szatyna, który również wpadł na imprezę urodzinową do Harry’ego. Automatycznie zakrywam oczy dłonią, stojąc nieruchomo.

- Ojej! Przepraszam! 

- Oh, Flo! To nie twoja wina. To ja przepraszam, że musiałaś to widzieć. To takie niekulturalne – słyszę zdesperowany głos brunetki, ale kręcę tylko głową z uśmiechem i wycofuję się do wyjścia.

- Nie ma sprawy, Car. Nie przeszkadzacie sobie. Uciekam. Miłej zabawy! – zostawiam ich samych i z podkulonym ogonem wychodzę z toalety, wpadając na kogoś w tym samym momencie.

- O nie… - odzywam się, widząc sprawcę owego zderzenia. Cholerny lowelas.

- Kogo mu tu mamy! Nasza niewinna Summer. Jakiś szybki numerek w toalecie z tym gościem, który prawie połknął twój język, czy tylko mi się wydaję? – widzę znów uśmieszek na jego twarzy i nigdy nie przypuszczałam, że ten człowiek może być tak cholernie bezczelny. Chce grać? Będę grać.

- Oh, tym razem sama siebie zaskoczę i przyznam ci rację. W końcu sam na coś wpadłeś. Wielkie gratulacje za rozwiązanie zagadki – odpowiadam pewnie, z równie wulgarnym uśmiechem co u niego, tyle, że kąciki jego ust nagle przybierają jakiś zniekształcony kształt i widzę dezorientację i swego rodzaju wściekłość na jego twarzy.

- Nie pogrywaj ze mną, bo nie wyjdziesz na tym dobrze – chwyta mnie mocno za ramię, przyciągając do siebie tak blisko, że czuję jego miętowy oddech na swoich wargach.

- Walisz takie smuty, że nie chcę mi się ciebie słuchać – staram się być twarda i widzę, że coraz lepiej mi to wychodzi, ale nie mam pojęcia, na ile sobie mogę jeszcze pozwolić, aby całkowicie nie pęknąć. On z jednej strony mnie przeraża, a z drugiej czuję jakieś niewątpliwe podniecenie, które nie mam za cholerę pojęcia, czym może być spowodowane. Marzę, aby znikąd pojawił się Malik i wybawił mnie z rak tego szaleńca, ale nadzieja matką głupich, czego ja jestem doskonałym przykładem.

- Jesteś wyjątkowo sprytna jak na świeżą kokietkę, ale ja jestem sprytniejszy i twoje próby wywołania zazdrości nie robią na mnie wrażenia.

- Próby zazdrości? – prycham.  - Jesteś ostatnią osobą na świecie, w której chciałabym wzbudzić zazdrość. Nie interesujesz mnie i wbij sobie to w końcu do łba. Zresztą ja dla ciebie też jestem tylko cnotliwą dziewczynką, więc jakie to ma znaczenie? – pytam chłodno, nie spuszczając wzroku z jego przyciemnionych tęczówek. Nagle chwyta mnie jeszcze gwałtowniej i wbija się w moje usta z tak potężną siłą, iż czuje, że moje wargi zaraz eksplodują, albo co gorsza poleci z nich strumień rześkiej krwi. Nigdy nie miałam pojęcia, że można włożyć tak dużo mocy i energii w całowanie, ale jak widać przede mną stoi jeszcze masa niewiadomych.

                W porównaniu do faceta, z którym mój poprzedni pocałunek był nad wyraz… mokry… On całuje mnie tak, jakby robił to po raz ostatni. Albo po raz pierwszy. Jakby wrócił z dalekiej wyprawy i kosztował czegoś w tak utęskniony sposób, jakby za chwilę miałoby to zostać zabrane.

                Totalnie brakuje mi tchu więc czym prędzej cofam głowę i z trudnością wyswobadzam się z jego silnych ramion. Patrzę na niego zła jak nigdy dotąd i mam ochotę walnąć mu z całej siły w twarz.

- Przestaniesz mnie w końcu całować do cholery? – spogląda na mnie z kpiącym uśmieszkiem i miną szaleńca, której co prawda obawiam się coraz bardziej, ale gdy zbliża się do mnie bliżej, nie wpada mi do głowy, aby się od niego cofnąć.

- Oh, nie kochanie. Teraz dopiero zacznę się całować. Prawdziwie całować. A co lepsze. Pokażę ci w końcu świat o jakim wcześniej nie marzyłaś nawet w najbardziej sprośnych snach. Więc pożegnaj się z niewinnością, bo teraz zaczną się prawdziwe lekcje…

***

WITAJCIE SKARBY!

Spodziewaliście się takie obrotu akcji? Bo ja nie. HAHA. W sumie miało być zupełnie inaczej. Nie wiem czemu wyszło coś takiego. Jak zasiadam do pisania, moje planu całkowicie się rujnują i wypada coś kompletnie innego. Od samego początku miałam z tego zrobić raczej grzeczniutki rozdział bez kłótni, żadnych zbliżeń, a pomysł sióstr Harry’ego wpadł mi dopiero jak zaczęłam pisać rozdział.

Nie wiem jak wyszło, dlatego mam nadzieję, że wy mi napiszecie!

KOCHAM!